Мінулы сезон беларускі скакун у вышыню Максім Недасекаў завяршыў сусветным лідарам. Сезон, вядома, не задаўся для ўсяго спорту, але з рэзультатам 2.33 метра Максім у любы час быў бы на вышыні. У 2019-м, напрыклад, вышэй за асабісты рэкорд Недасекава – 2.35 – узляцеў толькі знакаміты Мутаз Баршым з Катара. Цяперашні сезон катарац прапусціў, спаслаўшыся на пандэмію, каранцін і жаданне паправіць здароўе. Максіму выпрабаванняў таксама хапіла (быў нават у шпіталі!), Але ў выніку яму ўдалося разабрацца з усімі праблемамі зараз і захаваць аптымізм на будучы, алімпійскі год. Пра гэта спартсмен распавёў у інтэрв'ю для Выдавецкага дома "Беларусь сегодня".
Пачнем з галоўнага: як здароўе?
- Усё добра. Вяртацца да гэтай тэмы, прызнацца, не вельмі хочацца. Галоўнае, што ўсё абышлося і на падрыхтоўцы не адбілася. Як мінімум да летняга сезона. Да зімовага, які не за гарамі, магчыма, максімальную форму набраць не атрымаецца.
На фоне мінулага сезона, напэўна, любыя рэзультаты будуць выглядаць нядрэнна?
- А сезон быў? Я нешта не заўважыў. Тры-чатыры старту – нават вынікі падводзіць, па сутнасці, няма чаму. Падрыхтоўка таксама апынулася палавіністай. Так, рэзультат 2.33 добры. Радуе, што яго ўдалося паказаць на гэтым фоне. Але ў выніку стартаў не хапіла. Вельмі хацелася скакаць, выступаць. А на апошніх турнірах яшчэ і праблемы са здароўем пачаліся. З горлам. Вось і атрымалася, што нават тыя турніры, якія ўсё ж адбыліся, прайсці нармальна не атрымалася.
Калі б не праблемы з горлам, сезон апынуўся б даўжэй?
- Максімум на адзін старт. Думаў выступіць на этапе Брыльянтавай лігі ў Рыме, але ў выніку адмяніў свой удзел, не паехаў.
Ці шмат страціў?
- Практычна нічога. На фоне ўсяго, што абдывалася, адзін турнір ледзь ці мог нешта вырашыць. Вынікі ж ва ўсіх упалі: людзі проста асабліва не рыхтаваліся. Разумелі, што галоўнага старту – Алімпійскіх гульняў – не будзе. Хтосьці і зусім не трэніраваўся – вырашыў прапусціць гэты год. Большасць калі і выступалі, то фактычна з ліста: прыляцелі, выйшлі, скокнулі…
І на гэтым фоне ты з ходу, на першым жа турніры, паказваеш 2.30! На наступным – 2.33! Рэзультаты, з якімі можна думаць пра медалі практычна на любым топавым старце.
- У гэтым, думаю, вялікая заслуга публікі, якая за мяне актыўна хварэла. У мяне ёсць свае балельшчыкі, якія пастаянна прыходзяць падтрымаць, перажываюць. Вельмі ім удзячны: за кошт іх эмоцый, за кошт таго, што чэмпіянат Беларусі быў арганізаваны на вельмі высокім узроўні, мне і ўдалося добра выступіць. Хоць скакаў, па вялікім рахунку, проста ў сваё задавальненне.
У цябе былі яшчэ два турніры – у Чэхіі і Славакіі. Там публікі не было...
- Так і рэзультаты адпаведныя – 2.24 і 2.25 метра. Усё звязана.
Як у такім выпадку быць з перспектывай магчымага правядзення без гледачоў нават Алімпіяды?
- Спачатку было крыху нязвыкла. Без гледачоў выступаць няўтульна, любому спартсмену патрэбна падтрымка публікі. Але калі яе не будзе, атлеты пачнуць шукаць для сябе якія-небудзь іншыя крыніцы натхнення і ўнутранай энергіі. Магчыма, будуць злавацца адзін на аднаго, магчыма, знаходзіць іншыя раздражняльнікі. Гэтую сітуацыю мы не можам змяніць: не будзе гледачоў – значыць, не будзе.
Ты столькі гаварыў пра сваю эмацыянальную сувязь з трыбунамі...
- Буду ўяўляць, што ўсе тыя, хто раней прыходзіў падтрымліваць мяне на трыбуны, цяпер сядзяць перад тэлевізарам і назіраюць за мной здалёк. Думаю, гэтага разумення таксама будзе дастаткова.
У мінулым годзе на хвалі цікавасці да II Еўрапейскіх гульняў, матчу Еўропа – ЗША і чэмпіянату свету колькасць тваіх фанатаў значна вырасла. За год пра цябе не забыліся?
- Тыя балельшчкі, якія падтрымлівалі мяне асабліва актыўна, нікуды не зніклі. Яны былі побач да леташняга поспеху, засталіся і цяпер. Але сёння з'явіліся іншыя... Якія жадаюць мне ўсяго найлепшага. У двукоссях...
У тым ліку, вядома, і з-за маёй актыўнай жыццёвай і грамадзянскай пазіцыі. Але такія людзі таксама заўсёды былі і будуць. У гэтым годзе іх проста дадалося. Я, прызнацца, не бачу сэнсу спрабаваць як-небудзь на іх рэагаваць. Трэба проста не звяртаць увагі. У гэтым можна знайсці нават станоўчыя моманты. Так ці інакш, але колькасць людзей, якія сочаць за мной, хай нават і з рознымі эмоцыямі, вырасла. Так, нейкая частка з іх – супраць мяне, але іх цікавасць усё роўна падсілкоўвае і матывуе быць яшчэ лепш. Каб даказаць, што яны несправядлівыя да мяне.
Плануеш паказаць гэта ўжо зімой?
- Прынамсі, разлічваю прыняць удзел ва ўсіх стартах, якія адбудуцца. Галоўныя мэты на зімовы сезон – чэмпіянат Еўропы ў памяшканні і перанесены з 2020 года чэмпіянат свету. З-за ўсіх гэтых зрухаў яны апынуліся вельмі блізка адзін да аднаго. Чэмпіянат Еўропы павінен прайсці з 5 па 7 сакавіка ў Торуні, чэмпіянат свету ў Нанкіне пераехаў на 19 – 21 сакавіка. Але, калі ўсё будзе добра, я разлічваю выступіць і там, і там. Праўда, як у выніку атрымаецца, шмат у чым будзе залежаць ад таго, ці паспею добра падрыхтавацца.
З гэтым ёсць пытанні?
- Галоўны – працяглы перапынак з-за хваробы. Калі шчыра, так доўга я яшчэ ніколі ў жыцці не хварэў. Фактычна два месяцы. Я, вядома, не прасядзеў увесь гэты час дома, спрабаваў трэніравацца, але моцна напружвацца было нельга. Цяпер складана зразумець, як гэта адаб'ецца на рэзультатах і планах на зімовы сезон.
Мінулую зіму, якая таксама была перадалімпійскай, ты, па сутнасці, прапусціў. Ды і раней на спаборніцтвах у памяшканнях не асабліва вызначаўся. Чаму ў гэты раз вырашыў скакаць?
- У адрозненне ад мінулага лета, у гэтым годзе вялікай колькасці стартаў у мяне не было. Да таго ж, сапраўды, так павялося, што на зімовых турнірах мне рэдка ўдавалася паказаць добрыя рэзультаты. Цяпер я хачу некалькі скарэкціраваць гэтую тэндэнцыю. Да таго ж і практыка патрэбна: па сутнасці, я прапусціў і зіму, і лета. Прыйдзецца наганяць.
Пастаянныя пераносы і адмены спаборніцтваў моцна адбіваліся на псіхалагічным стане?
- Адбіліся, але некалькі не так, як многія думаюць. Тым больш што для плённых трэніровак у нас былі створаны ўсе ўмовы. Ды і дзяржпадтрымка дапамагла перажыць падчас пандэміі без узрушэнняў. Калі здарыліся першыя адмены, то моцна перажываў. А потым невясёлыя навіны пасыпаліся адна за адной, і я зразумеў, што нічога зрабіць з гэтым не магу. Адчуванне каштоўнасці і значнасці гэтых падзей прапала. Трэніруешся, марнуеш процьму часу і сіл, а старт папросту адмяняюць. І для чаго тады ўсё гэта было?
Так і шыпоўкі на цвік павесіць нядоўга...
- Ведаеш, калі б мне было гадоў 30, магчыма, я б так і зрабіў. Колькі той кар'еры заставалася б? Пару гадоў? Ды і зноўку набіраць форму ў такім узросце складаней. Але мне пакуль 22 гады. І такіх думак я нават не дапускаў.
А як наконт думак пра тое, што Алімпіяды можа не быць зусім?
- Не. Я ўпэўнены, што гэтыя спаборніцтвы адбудуцца. Але дадатковы год падрыхтоўкі да іх для мяне ўсё роўна хутчэй мінус, чым новыя магчымасці. Я быў гатовы высока скакаць ужо ў гэтым годзе, дзеля гэтага сканцэнтраваў у сабе вельмі шмат энергіі. А зараз кураж трохі збіўся. Фактычна ўся энергія растрацілася ў нікуды. Цяпер патроху пачынаю трэніроўкі, шукаю матывацыю, эмоцыі. Але пакуль гэта ўсё накіравана на зімовыя старты. Настройвацца непасрэдна на Алімпіяду пачну ўжо вясной.
Многія спартсмены незапланаваны «адпачынак» у гэтым годзе прысвяцілі вырашэнню пытанняў, да якіх у звычайным графіку жыцця рукі не даходзяць. Што ты паспеў?
- Галоўнае – вырашыў праблемы са здароўем. Яшчэ машыну купіў, рамонт у кватэры скончыў... Планаваў, прызнацца, паспець больш, таму што трымаў у розуме Алімпійскія гульні і сваё выступленне там. Але так як усё адмянілася, то і планы таксама перанесліся на больш позні тэрмін.
Мяне ж таксама закранулі фінансавыя цяжкасці. Стартаў няма, даходы ўпалі... Хоць было крыху спакайней з-за таго, што ў беларускага спорту ёсць дзяржпадтрымка. Мне цяжка меркаваць, колькі атрымліваюць спартсмены ў Еўропе, але мне на жыццё хапала нават у гэтым годзе.
Не было такога, каб я сябе ў чымсьці ўшчамляў. Калі ўлічыць сярэдні ўзровень заробкаў у краіне, то маіх заробкаў хапае, каб і самому пражыць, і яшчэ дапамагчы сям'і. І за гэта – дзякуй. А для астатніх планаў і мэтаў час яшчэ будзе. Наперадзе – алімпійскі сезон. І ў мяне на яго вельмі сур'ёзныя надзеі.
Крыніца: sb.by
