Навіны
МАКСІМ НЕДАСЕКАЎ УСПАМІНАЕ ПРА МАТЧ ЕЎРОПА-ЗША
11 Сентября 2020
566


У мінулым годзе матчавая сустрэча лёгкаатлетычных зборных Еўропы і ЗША стала адной з найбольш яркіх спартыўных падзей. Прычым не толькі ў беларускім спорце. Расклад лёгкаатлетычнага сезону, фактычна, не пакінуў топавых стартаў у Еўропе, і таму спачатку II Еўрапейскія гульні, а пасля і Матч, апынуліся ў цэнтры ўвагі. А адным з галоўных герояў прадказальна стаў Максім Недасекаў. Беларускі скакун у вышыню на стадыёне «Дынама» абнавіў асабісты рэкорд, узляцеў на фантастычныя 2.35 метра і ўнёс істотны ўклад у перамогу каманды Еўропы. Сёння ён згадвае пра тыя гістарычныя падзеі.

Што ты ведаў пра матч Еўропа-ЗША да таго, як ён прыехаў у Мінск?


- Я чуў пра яго. Дакладней, пра тое, што раней праводзіліся такія сустрэчы паміж зборнымі СССР і ЗША. Бацькі распавядалі аб тых спаборніцтвах. Чуў, што за каманду СССР выступалі і беларускія спартсмены. Улічваючы, што гэта было вельмі прынцыповае супрацьстаянне, імёны гэтых атлетаў назаўсёды ўпісаны ў гісторыю. Тым больш, што спаборніцтвы праходзілі і на мінскім стадыёне «Дынама». І вось, пасля рэканструкцыі стадыёна сюды прыехаў першы ў гісторыі матч зборных Еўропы і ЗША! Крута! Гэта быў ужо не першы мой вопыт выступлення за зборную Еўропы, я разумеў, што важна не падвесці каманду і прынесці максімальную колькасць ачкоў, але таксама мне вельмі хацелася ўпісаць сваё імя ў гісторыю. Гэта ж быў першы матч серыі Еўропы-ЗША! Першая старонка новай гісторыі! У выніку, дарэчы, атрымалася класна.

- У мінулым годзе ў Мінску праходзілі і II Еўрапейскія гульні, усе чакалі і чэмпіянат свету ў Катары. Не было боязі, што на гэтым фоне адчуванні ад Матчу некалькі размыюцца і не будуць такімі яркімі, як хацелася б?

- Так, год быў насычаным, але адчуванні не размываліся. Наадварот, я ад старту да старту хацеў усё мацней праявіць сябе. Акрамя Еўрапейскіх гульняў і Матчу быў, напрыклад, яшчэ і маладзёжны чэмпіянат Еўропы, дзе я таксама выступаў. Пасля, параўноўваючы эмацыянальны настрой на кожным старце, я прыйшоў да высновы, што Матч і II Еўрапейскія гульні для мяне гэта адназначна першае месца ў такім «рэйтынгу». Я ж выступаў у Беларусі, на сваім стадыёне, перад сваімі гледачамі. Магчыма, калі б гэтыя ж спаборніцтвы праходзілі не ў Мінску, адчуванні апынуліся б іншымі, не гэтак яркімі. Але атмасфера каманднай падтрымкі, адзінства падчас Матчу – гэта было нешта. Памятаю моманты, калі мы збіраліся разам камандай Еўропы, і я бачыў у гэтай кампаніі відавочных лідараў у тым ці іншым відзе атлетыкі: алімпійскія чэмпіёны, чэмпіёны свету... Пры гэтым у мяне ўжо не першы такі вопыт, з многімі я быў знаёмы. А ўяўляеце, якія эмоцыі былі ў тых, хто дэбютаваў у еўрапейскай зборнай!


- Ты чакаў, што прадстаўніцтва на Матчы будзе такім уражлівым?

- Я б не сказаў, што прадстаўніцтва было максімальным. Асабліва – у зборнай ЗША. Топавых спартсменаў хапала, але цэлы шэраг відавочных лідараў не прыляцелі. А вось у еўрапейскай камандзе сабраліся практычна ўсе наймацнейшыя. Перакос адчуваўся, але не магу сказаць, што ён стаў моцным расчараваннем. Хоць адрыў у ліку амаль у два разы... Проста разарвалі іх – такога быць не павінна было. Куды цікавей было б выйграць, калі б барацьба да апошняга віду ішла вельмі цеснай. Нават па настроі ў камандзе адчувалася, што хлопцы расслабіліся. Разумелі, што мы перамагаем.

- Для іх было прынцыпова перамагчы амерыканцаў?

- У нас былі агульныя сходы, мы размаўлялі, абмяркоўвалі Матч. Нас падтрымлівалі, жадалі, каб мы дастойна прадставілі Еўропу. У беларусаў жа адказнасць і зусім была двайной. Адчувалася, што мы не проста прадстаўляем Еўропу, але адстойваем аўтарытэт сваёй краіны, нам было важна не расчараваць сваіх балельшчкаў. Вельмі сур'ёзная матывацыя. Калі праходзілі спаборніцтвы ў скачках у вышыню, амерыканцы былі проста здзіўлены тым, колькі людзей прыйшло на трыбуны і як яны падтрымлівалі нас. Не толькі амерыканцаў, але ўсіх, хто выходзіў на дарожкі і ў сектары: будзь гэта спартсмен з іншай краіны або наогул з іншага кантынента. Нават гонар браў за тое, якія ў нас добрыя і спагадлівыя людзі.

- Амерыканцы дзяліліся ўражаннямі ад матчу?

- Так, ім вельмі спадабалася. У мяне ёсць сябры і знаёмыя на розных кантынентах, мы паспелі пагутарыць, падзяліцца ўражаннямі. Памятаю, усе былі вельмі задаволеныя рассяленнем і харчаваннем. Для спартсменаў такога ўзроўню гэта – вельмі важныя моманты на любых спаборніцтвах за мяжой. Важна мець магчымасць вярнуцца пасля выступленню ў добры гатэль, выспацца ў камфортным нумары, не думаць пра нейкія не спартыўныя моманты. Многіх здзівіў стадыён. Большасць гасцей нават уявіць не маглі, што ў Беларусі ёсць такая арэна. У многіх штатах ЗША такога няма.

- У скачках у вышыню канкурэнцыя таксама апынулася не самай высокай. Чакаў, што спрачацца за перамогу будзеце, лічы, толькі з Іллёй Іванюком?


- Гэта было чакана. Тым больш што мы ўвесь час з ім «рубімся». Хоць, калі казаць пра сапернікаў, то на той момант, на 2019 г., гэта быў вельмі моцны склад з тых, што магла прапанаваць зборная ЗША. Ды і наогул вельмі многія лідары мэтанакіравана рыхтаваліся да Алімпійскіх гульняў. Да таго ж у скачках у вышыню рэзультат залежыць і ад мноства спадарожных фактараў, аж да настрою.

- Іванюк тады «адваліўся» ўжо на вышыні 2.31 метра. Ты паставіў спачатку 2.33 – алімпійскі нарматыў. Потым – 2.35: асабісты рэкорд... Адчуваў, што ў гэты дзень усе рэальна?

- Я, калі шчыра, тады наогул не задумваўся, што рэальна. Я проста скакаў і атрымліваў задавальненне. Я заўсёды, калі стаўлю вышыню (прычым, напэўна, зараз скажу за абсалютная большасць спартсменаў) нават не разважаю, што значаць гэтыя лічбы. Ці перавышаюць яны алімпійскі нарматыў, ці блізкія да твайго асабістага рэкорду або нейкіх іншых арыенціраў. Ты проста бярэш адну вышыню і разумееш, што трэба заяўляць наступную – вышэй. Таму што гэта прыгожа, таму што гледачы чакаюць, таму што сутнасць таго, што адбываецца ў тым, каб паказаць максімальны рэзультат. Так што разуменне таго, што я выканаў нарматыў на Алімпіяду, прыйшло ўжо пасля таго, як я выканаў спробу. Я быў вельмі задаволены сабой. Па сутнасці, на той момант для мяне гэтага было цалкам дастаткова, каб лічыць, што спаборніцтвы цалкам добра ўдаліся.

- Але 2.35 ты ўсё ж заявіў, а затым і 2.37, да якіх не хапіла зусім крыху.


- Вырашыў, што раз ужо я скачу, ды яшчэ на такім старце, з публікай, то трэба скакаць да канца. Такую атмасферу, такія эмоцыі і ўмовы змадэляваць вельмі няпроста. Хоць я, прызнацца, нават не думаў, што вазьму 2.35. Але мне пасля алімпійскага нарматыву ўжо пачало хацецца новы асабісты рэкорд. Тут ужо пачаў задумвацца пра лічбы. Справа ў тым, што папярэдняе ўласнае вышэйшае дасягненне – 2.33 – я ўстанавіў у 19 гадоў. Для такога ўзросту гэта быў вельмі круты рэзультат! Абнавіць яго не ўдавалася два гады, хацелася большага. Тут такі момант... Па сутнасці з рэзультатам 2.33 можна ўсю кар'еру правесці. Скакаць, не асоба перажываючы аб прагрэсе, і жыць пры гэтым выдатна. На большай частцы спаборніцтваў, нават самага высокага ўзроўню, гэта – медаль. Але мне хацелася большага. І калі ў выніку на «Дынама» я ўзяў 2.35 метра, адчуванні былі проста фантастычнымі! Спачатку нават не верыў, што ў мяне атрымалася зрабіць гэта. І пасля гэтага, калі заявіў вышыню 2.37, і калі потым, на чэмпіянаце свету ў Катары, заяўляў 2.35 і пераносіў дзве спробы на 2.37, я сур'ёзна адчуваў, што гэта ўсё – цалкам рэальныя лічбы. Што я магу скакаць так высока. Проста трэба, каб, як тады, падчас Матчу Еўропа-ЗША, сышлося некалькі фактараў. Гледачы, надвор'е, стан.

- Можаш сказаць, што менавіта ў той момант ты пераадолеў нейкі псіхалагічны бар'ер?

- У мяне няма псіхалагічнага бар'ера. Гэта вельмі дзіўна, многія трэнеры не вераць, але я ніколі не баяўся вышыні. Мне абсалютна не важна, колькі там стаіць. Хоць 2.40. Я проста выходжу і скачу.

- На «Дынама» ты адчуваў, што можаш узяць 2.37 ці ж усе эмоцыі пакінуў на два сантыметры ніжэй?

- Вядома, адчуваў. Больш за тое, на чэмпіянаце свету я таксама адчуваў, што здольны ўзяць 2.37, але на той момант мне ўжо не хапіла сіл. Сезон атрымаўся вельмі доўгі, складаны і эмацыянальна нагружаны. У гэтым сезоне на спаборніцтвах я ўжо таксама ставіў 2.37 і адчуванне рэальнасці гэтай вышыні нікуды не прапала. Збіў планку толькі нагамі, трохі закрануў. Гэты год для мяне – апошні шанец абнавіць рэкорд Беларусі сярод моладзі (у 2018 годзе Дзмітрый Набокаў устанавіў яго на вышыні 2.36 метра). Паспрабую прыкласці ўсе намаганні, каб гэта зрабіць.

- Пасля выступленню на Матчы ты яшчэ амаль гадзіну размаўляў і фатаграфаваўся з балельшчыкамі. Адчуванні, мяркую, не менш запамінальныя, чым сам пераможны скачок…


- Самае важнае, што мае выступленні прымушаюць людзей цікавіцца лёгкай атлетыкай. Таму калі пасля перамогі ты падыходзіш да балельшычкаў, яны пра штосьці пытаюць, фатаграфуюцца з табой, проста рады быць побач, гэта нават больш крута чым тое, што ты перамог. Прычым гэта крута нават у тым выпадку, калі ты не перамог. Гэта ўсё роўна невымоўныя і вельмі важныя моманты.

- Шмат казалі пра тое, што Матч Еўропа-ЗША, як і да гэтага II Еўрапейскія гульні, дадуць магчымасць прыцягнуць вялікую ўвагу да лёгкай атлетыкі ў нашай краіне, стануць найважнейшым крокам ва ўмацаванні міжнароднага аўтарытэту Беларусі. Бо правесці гэтыя турніры маглі дзе заўгодна, але правялі ў нас. Адчуў, што стаўленне да Беларусі змянілася?

- На той момант стаўленне да нашай краіны з боку Міжнароднай і Еўрапейскі федэрацый лёгкай атлетыкі ўжо было вельмі добрым. Гэта стала вынікам вялікай працы многіх людзей, і не ў апошнюю чаргу з гэтай прычыны нам у выніку і даверылі правядзенне такіх турніраў. Па адчуваннях, пасля таго сезона цікавіцца нашым відам спорту ў Беларусі таксама сталі больш, хоць цяпер ацаніць гэта няпроста. Я памятаю, якая была рэклама, раскрутка, усюды можна было ўбачыць банеры... Гэта бачылі ўсе, і ў многіх гэтыя падзеі пакінулі яркія ўспаміны. Проста не варта чакаць, што цікавасць да лёгкай атлетыкі ў Беларусі прачнецца раптам – адразу пасля заканчэння Матчу. Гэта – вельмі доўгі і няпросты працэс, складаная праца. Але Матч, вызначана, стаў, адным з найважнейшых цаглінак у пабудове гэтага «будынка». І азіраючыся назад, я разумею, што мне ўдалося ўпісаць сваё імя ў гісторыю. Стаць пераможцам першага Матчу Еўропа-ЗША на хатнім стадыёне «Дынама». І гэты след застанецца на ўсе часы!

КАЛЕНДАРЬ МЕРОПРИЯТИЙ
ИНФОРМАЦИОННЫЕ ПАРТНЕРЫ